Historisch Tatra Register Nederland

Het Tatra Register Nederland probeert de "echte" Tatra geschiedenis in Nederland te doen herleven.  Door verhalen en foto's uit, met name, de vijftiger jaren - toen Tatra's nog gewoon op straat rond reden - te verzamelen. En zo hopen we langzaam maar zeker een beeld weer te laten ontstaan over het wel en wee van die Tatra's in Nederland. Heeft u ook een oude foto met een Tatra in nederland? Stuur die dan aub op!

Tatraplans in de Tulpenrallye
Eind jaren veertig spreekt Maus (Gatso) Gatsonides, Nederlands meest bekende rallyrijder, de Franse Simcarijder Marc Angelvin. Onder een goed glas wijn brengt Maus in het midden dat er in de Lage Landen geen bergen zijn om rally's te rijden. Angelvin schijnt toen gezegd te hebben dat je vanuit Nederland overal naar toe kan rijden en dat de Tulpen een mooi symbool zouden kunnen voor een rally. Hoe dan ook, feit is dat in 1949 door de Regionale Automobiel Club West (RAC-WEST) een Rallye des Tulipes georganiseerd werd. De grondslag van de rally lag dus in Frankrijk en vandaar de  naam TulpenrallyE. Met 159 equipes aan de start werd dit evenement direct een succes en een rijke traditie was geboren. Gatso was uiteraard bij de organisatie betrokken maar het grote werk werd gedaan door Lex van Strien, Jos van Calsteren, Jaques Lioni en door "Mr. Tulpenrallye" Piet Nortier. De rally heeft in afgelopen jaren vele gedaanten gekend: als racepartij en vele jaren als een internationaal bekende snelheidsrally op klassementsproeven. In 1992 werd het concept veranderd in een sfeervolle historische wedstrijd waarbij personenauto's mogen deelnemen die gebouwd zijn voor 1 januari 1969.

Tatra's speelden een bescheiden rol. Begin jaren vijftig namen incidenteel Tatra's deel, maar konden temidden van de andere 300 deelnemers geen potten breken. In de officiële uitslagen komen zij niet altijd voor. Van de zes deelnemers in vier jaar wist de helft te finishen.

(Gegevens gebaseerd op: Jan de Beus: 50 jaar Tulpenrally 1949-1999. Deelnemerslijsten en routes.)

www.tulpenralley.nl/

BG 44 92     T87, bouwjaar 1949 (1948 model)
In 1951 door de cabaretier Jan Pruis en ’s lands meest bekende jodelaarster Olga Lowina in Harlingen achter gelaten na een pechvolle reis door Denemarken. Zij wilden er gewoon vanaf. De Friese garage kon hem aanvankelijk niet verkopen. Zij hielden hem in depot en reden er slechts af en toe mee, voorzien van een Fries provinciaal garagekenteken.(B 3500).

Met moeite werd hij pas eind vijftiger jaren verkocht ene Terpstra die hem weer doorverkocht voor hfl. 350,- aan S.J. Kramer uit Molkwerum. Deze sleepte hem naar huis en verving de verrotte banden en de accu's. Nadat er benzine in gegooid was, liep de motor bij de eerste slag. De Tatra-stroomlijner van een nieuw kenteken voorzien had nogal wat voeten in de aarde. De papieren en het chassisnummer vermeldden beide een iets verschillend nummer, hetgeen begrijpelijkerwijs de nodige ambtelijke hoofdbrekens opleverde. 

Kramer en zijn T 87, nadat hij hem had gekocht en rijdend had gemaakt. De auto is op deze foto's nog niet gespoten

Op 30 December 1959 lukte het dan toch: een nieuw, modern kenteken: BG 44 92. Voordat Kramer het kenteken kreeg, spoot hij de auto onder andere. Hij had veel plezier met de Tatra. Trots kan nog steeds verhalen dat hij er 173 km/u mee reed. De kilometerstand besloeg zo'n 46.000 km, een gering aantal voor hedendaagse normen. Kramer besloot hem uiteindelijk te verkopen, maar de goede man meldde zich al weer snel bij Kramer. “Kon hij hem niet terugkopen, want hij was er een beetje flauw van geworden”. Kramer deed het. Totdat één van de remslangen het begaf. Met de kapotte remslang werd de auto verkocht aan ene W. de Boer, die zijn plezier in de auto abrupt zag eindigen toen hij het gestroomlijnde projectiel de sloot in reed, ondertussen alle vooroordelen over Tatra bevestigend. Total loss, onherstelbaar, was het advies. Uiteindelijk is deze T 87 gesloopt door Kamsma/Sneek

G1 en G 2768     T600 Tatraplans
Een Bugatti-importeur met liefde Tatra
Het nummer G1, het eerste in Noord Holland uitgegeven provinciale kenteken, zat op één van de twee zwarte 1949 Tatraplans die in het bezit waren van de Albatros Automobielmaatschappij uit Amsterdam. Albatros, eigendom van de familie van Ramshorst, was gevestigd in de Pieter Baststraat. Het kenteken was in de twintiger jaren overgenomen van de eerste Noord-Hollandse automobilist, welke bij hen in de straat woonde en werd gebruikt op allerlei auto's, van  Graham-Paige tot Bugatti. Na de oorlog werd Albatros dealer voor Tatra in Amsterdam. De Tatraplan vonden ze zelf heerlijke auto’s om mee te rijden, maar ze wisten ze niet te verkopen. Het bleef dan ook bij de twee nieuw aangeschafte auto’s waarvan de tweede steeds van wisselende garagekentekens was voorzien. Van Ramshorst noemde als nadeel van de Tatraplans de gebrekkige onderdelenvoorziening. Albatros, die bekendheid vergaarde als Bugatti importeur, maar ook met White vrachtauto’s en later Alfa Romeo’s verkocht, reed zelf lang met de Tatraplans en kocht er later zelfs één bij voor de onderdelen.

Marius van Ramshorst (1920) reed met de G 1, zijn broers Henk(1917) en Arie (1916) met de G 2768. Alle drie waren zij auto-technici, de oudsten praktiserend, de jongste afgestudeerd in Delft. Zij trokken aanvankelijk veel samen op en bezochten b.v. de TT in Assen met beide Tatraplans. Autosport-minded als zij waren, werd de G 1 ook ingezet als begeleidingswagen voor de Tulpenrally e.d. Arie gebruikte de G 2768 dagelijks, maar ging er meerdere malen ook mee op vakantie naar het buitenland.

Hij bezocht Frankrijk, waar hij als Bugatti-importeur, met een Tatra op de fabriek verscheen! Verder ging hij met de Tatraplan naar Duitsland, Zwitserland, België en Engeland. Bij het laatste bezoek aan Engeland, had de G 2768 zijn provinciaal kenteken inmiddels moeten verruilen voor een moderner kenteken: TT 18 64. 

Helemaal zonder problemen was de Tatraplan echter niet. In Luik brak een keer één van de halfassen, die op weg naar Amsterdam tot twee maal gelast moest worden! “De rups werd steeds groter”, aldus van Ramshorst, die er nog steeds om kan grinniken. Het zeer bijzondere kenteken G 1 werd door de familie gekoesterd en gebruikt tot de laatste snik, toe het echt niet meer mogelijk was. De TT-18-64 werd verkocht en belandde in Den Haag.