Print deze pagina

Fred Kuipers (T603)

Het was in het jaar 2000 dat ik gebeld door een Tatra-eigenaar, die wilde gaan scheiden van zijn automobiel. Hij bood een Tatra 2-603 uit 1974 aan die hij al een tijd niet meer had gebruikt. Op een zondagmiddag toog ik naar de Veluwe om de auto te gaan bekijken. De auto was origineel en slechts enkele opmerkingen konden gemaakt worden over zijn mooie verschijningsvorm. Omdat er geen goede accu's aanwezig waren werd gelijk een volgende afspraak gemaakt om dan met volle accu's de motor te gaan reanimeren. De zaterdag erna toog ik samen met Cees Koel en een vrachtwagenaccu wederom naar de Veluwe. Onze reanimatiepogingen wilden in het begin maar niet aanslaan. De V8 wilde maar niet gaan grommen. Plotseling begon het beest terug te vechten door een doffe knal in zijn uitlaat te laten horen. Het was duidelijk dat de V8 al langere tijd geen fatsoenlijk geluid meer had voort gebracht. Uiteindelijk moest de motor het terugvechten opgeven en begon er weer langzaam wat leven in te komen, hoewel, echt vrolijk lopen wilde hij nog niet. Al snel begon duidelijk te worden dat de auto toch echt op zoek was naar een nieuwe baas die alles weer op orde ging brengen. De terug-rijdplannen met de Tatra naar Haarlem lieten we maar helemaal varen. De versnellingshendel was alleen nog maar te verplaatsen van 1 naar 2. Verplaatsen naar de andere schakelvlakken was niet meer mogelijk. Inspectie aan de onderkant deed vermoeden dat het mooie schakelmechaniek van stuurkolom naar versnellingsbak hiervan de oorzaak was. Verder was het zeer duidelijk dat de auto een vochtprobleempje had door een tijd buiten gestaan te hebben. Een inspectie van de bodem leek op zijn plaats. Cees en ik tilde voorzichtig de achterbank op. Het was overduidelijk te zien dat in de bodem geen gaten konden zitten. Een centimeter of 5 water stond van voor tot achter in de auto. Dit maakte een snelle verkoop dringender voor de huidige eigenaar, en dat helpt bij de prijsonderhandeling. Bij de overeenkomst werd afgesproken dat de Tatra bij mij in Haarlem zou worden afgeleverd.
  
Voor transport zouden een aantal gaten in de bodem worden geboord om het klotsen van het vuile water tegen de bekleding te voorkomen. Netjes op tijd werd de nieuwe aanwinst afgeleverd. De eerstvolgende actie was erop gericht de restanten vocht uit de auto te krijgen. Je moet heel wat vochtvreter plaatsen voordat alles uit de bekleding en styroporbodem is! Nadat de auto goed droog was kwam er gelijk tectyl aan te pas om roestvorming op de bodem tegen te gaan. Nu verschoof de aandacht naar het schakelmechaniek en de motor zelf.
De scharnierpunten van het schakelmechaniek werden geïnspecteerd en leken in orde te zijn. Bleef nog slechts een scharnier over wat helemaal voorin onder de kofferbak zit weggefrommeld en wat de boosdoener moest zijn. Nadat alle andere scharnierverbindingen waren losgemaakt bleek dat dit punt toch echt solide moest zijn. Maar dan bedoel ik ook echt solide. Na een (voor mijn rug) slopende losmaakactie kwam dit scharnierpunt te voorschijn. De stalen pen door het aluminium lagerhuis was er zo in vastgeroest dat verwijderen alleen mogelijk was door het huis warm te stoken. Voorzichtig kwam de pen er uit, waarna hij kon worden schoongemaakt. Na de herinbouw volgde het niet geheel onproblematische afstellen van dit stukje werktuigbouwkundig vernuft.
De motor bleef ondertussen ook goed tegenstribbelen. Alle tekenen wezen op een moeilijk te duiden ontstekingspro-blematiek. "Het zal toch niet zo zijn dat de ontstekingsvolgorde fout is?" Natuurlijk wel dus! Twee cilinders waren verwisseld, en zo heb je nog maar een zescilinder. Dat verklaart ook de doffe knal van zaterdag ervoor. Nu moest alles als een zonnetje gaan draaien. Niet dus! Een bezoekende Cees Koel merkte nog op de originele, maar veel slechtere, Pal bobine al vervangen was door een degelijke Bosch. Een auto met elektronisch ontsteking heeft een 6V bobine nodig om goed te kunnen werken. Maar daar zouden ze toch wel goed naar hebben gekeken? Het staat er immers op! Bij de Bosch bobine staat dit aan de onderzijde. U vraagt zich nu na af hoe ik dat weet... Nou, eenvoudig omdat ik heb gekeken nadat ik hem had gedemonteerd. En zo weet ik nu ook dat een Tatra motor met elektronische ontsteking ook kan lopen met een 12V Bosch bobine. Dat loopt heel slecht, maar als je de elektrodes van de bougies dichter buigt, dan slaat er zowaar nog een vonkje over. Dit heeft vervolgens wel weer tot gevolg dat de bougies, na even te hebben gedraaid met choke, totaal dichtslaan met olie- / benzineaanslag.
Na deze strijd werden de vastzittende remmen maar eens onderhanden genomen. Nieuwe remblokken waren ook niet meer zo eenvoudig te vinden als een paar jaar eerder. Dan, na nog hier en daar wat cosmetisch en elektrisch werk, begint het er zowaar weer op te lijken. De eerste proefrondjes konden weer worden gedraaid met de auto. Inmiddels was ook duidelijk geworden dat er kleinere las-reparaties moesten plaats vinden om door de RDW-keuring heen te komen. De balken van de reservewielbak (dat zal wel menigeen bekend voorkomen) waren weliswaar niet rot, maar kleinere lasacties moesten toch plaatsvinden. De steun op de achteras die de buïtenkabel van de handrem vasthoudt had betere tijden gekend. De fuseekogelrubbers voor waren stuk. Inmiddels waren we toch alweer een half jaar verder en de voorjaarsrit stond voor de deur. Het was mijn eer te na om niet met de auto te verschijnen. Met amper 5 kilometer nieuwe wegervaring en een nog moeizaam schakelende versnellingsbak werd de reis naar Hillegom aanvaard. Gelukkig is dit geen wereldreis, echter omdat de carburateurs niet goed zijn afgesteld, mocht ik mij verblijden op een kleine carburateurbrand in Bennebroek, die gelukkig zonder verdere gevolgen bleef. Verder liep alles tijdens de voorjaarsrit die middag als een zonnetje. De auto en ondergetekende begonnen aan elkaar te wennen en alles werd wat losser.

Hierna stonden al vrij snel mijn uitzending door mijn werkgever naar Tsjechië voor de deur. En omdat toch een aantal zaken nog moesten gebeuren voor de RDW-keuring belde ik met Ron Breij, van garage "de boxer" in Tilburg. Hij had al vaker aan Tatra's gewerkt en kon dit soort klusjes makkelijk van mij overnemen. Met name de fuseekogelrubbers wil je graag aan echte vakmensen overlaten (hè, Ron!), Op een mooie dag in mei werd de reis naar Tilburg aanvaard, de auto had zich al eerder bewezen, toch? Tot voorbij Utrecht liep alles als een zonnetje. Kort daarna voelde ik de Tatra kort inhouden. Oeps! Het korte inhouden werd uiteindelijk zo lang dat we stil vielen. Een korte blik Het zien dat er luchtbellen in de benzineleiding zaten. Na drie kwartier te hebben stilgestaan, liep alles weer als een zonnetje. "Vapour lock dus!" zei de gealarmeerde wegenwachten Echter, na een kwartiertje rijden kwam ik wederom langs de kant van de autosnelweg stil te staan. Dus geen vapour lock. De nieuwe wegenwachter die ik telefonisch toegewezen had gekregen had er duidelijk minder zin in. Maar als je ze alles voorzegt (beginnend met "De motor zit hierachter!") doen ze alles wat redelijk is. Dus eerste actie: even de benzineleiding vanaf de pomp doorblazen naar voren. Actie twee: zet er een voetpomp op. Actie drie: niet te lang blijven verbazen over die stabiele l ,5 bar die je bereikt hebt met de voetpomp. Actie vier: losmaken bij de tank, wat gelijk duidelijk maakt dat de verstopping in de tank zit. Porren met een ijzerdraad maakt onderin vrij. Dus de diagnose is: de tank is goed geroest van binnen en loskomende roest heeft de zeef onderaan de standpijp in de tank volledig verstopt. Na een iets langere reistijd dan oorspronkelijk gepland, toch aangekomen in Tilburg.
Behalve dat de klusjes aan mijn auto keurig waren voltooid, kreeg ik tijdens mijn verblijf in Tsjechië van Ron een alleraardigst telefoontje. Een fotograaf wilde de auto lenen voor foto-opnames voor een CD-hoes van een lokale Tilburgse band. Hiervoor heb ik natuurlijk toestemming gegeven. Helaas is uiteindelijk niet meer duidelijk wat er van de band en CD gekomen is. Gelukkig zijn er wel foto's bewaard gebleven, (kijk ook eens op de site van "de boxer": www.deboxer.nl/history/histl.html)

Inmiddels is de Tatra natuurlijk wel klaar voor RDW-keuring, maar tijd ontbreekt hier gewoonweg op dit moment nog steeds voor. Dus tijdens de najaarsmeeting verscheen de Tatra in Groenlo wederom met Tsjechische nummerplaten. En af en toe waag ik nog steeds ritjes in Haarlemmer omgeving met deze nummerplaten. Verzekerd is ie natuurlijk wel. Zeer recent heeft de fotograaf wederom aangegeven dat hij de Tatra nogmaals wil gebruiken voor een fotoshoot. Weer voor een CD, dus de Tatra maakt toch nog een kans om te gaan schitteren op een CD!

Fred Kuipers
 

Bron: TRN (Nummer 4, 2001)