Navigation

Jo Dormans (T2-603) 1971

Joegoslavië, zomer 1987

De onrust voorafgaand aan de Joegoslavische oorlogen was al merkbaar. Ik denk dat ik daar mijn eerste Tatra zag. Twee Tsjechische paren waren hier op vakantie met een T603. Wat een verschijning, wat een geluid, en wat een ruimte. Margreet en ik hadden met z'n tweeën onze Volvo 142 toch aardig volgestouwd voor onze trektocht door de binnenlanden, maar hier waren gewoon vier volwassenen in één auto op reis; geen aanhangwagen of imperiaal. Het zullen wel hotelreizigers zijn geweest (denk ik nu). Mijn hele leven zat ik al in de auto’s en ik was op dat gebied wel wat gewend. Mijn vader had een garage en werkte aan auto’s van alle soorten en merken; en als het zo uitkwam ook aan vrachtauto's of een verdwaalde SRV-wagen. Daardoor had ik ook al in veel verschillende auto's gereden, maar deze Tatra vond ik toch wel heel bijzonder.

Tsjechoslowakije, zomer 1992

Kort na de val van het communisme. Voor ons het tweede contact met een voormalig socialistische staat. Ik had de HTS autotechniek in Apeldoorn net afgerond. Door toedoen van vriend Wouter was ik in die tijd heel geïnteresseerd geraakt in vrachtautotechniek dus zeker in Tatra vrachtauto’s. En ook de 603 was ik nog niet vergeten. Van deze laatste zag ik er slechts één gedurende onze hele reis door Tsjechoslowakije. Veel andere Tatra's (en ook Skoda's en IFA's) belandden echter in het fotoalbum.

Natuurlijk bezochten we het museum in Koprivnice;fantastisch! Overweldigend was echter de ontvangst in Pribor. Onder het mom van: 'je weet maar nooit'; informeerde ik bij de portier of er wel eens mogelijkheden waren de fabriek te bezoeken. Daarop werd meteen Irena Bayerova (de directiesecretaresse) opgetrommeld die ons het hele bedrijf liet zien. Het bedrijf had op dat moment een behoorlijk probleem omdat de bestelling van 250 stuks, voornamelijk zwarte, T613's voor De Partij, van de ene op de andere dag was afbesteld. Verontschuldigingen van Irena omdat er al zes weken een productiestop was ingesteld en we dus niets in werking Konden zien.

Een prachtige fabriek, geen lopende band en met de hand samengestelde motoren. Een onvergetelijke aanblik gaf een pallet met T613-cilinderkoppen. Even imposant waren hele rijen met net gefreesde motorblokken. Er vielen ook wel wat mindere details op. Scherpe randjes aan het plaatwerk rond de motor en het luchtfilter. Ingenieur Zdenek Kübel werd er bijgehaald om een paar technische vragen te beantwoorden. Gezamenlijk dronken we een glaasje ranja op de kamer van de directeur waarna we voorzien van een heleboel leuke Tatra folders, speldjes, lucifers en sokken … op pad gingen. De zwarte T613’s waren voor 45.000 gulden mee te nemen, maar zoveel kostte ons huis in die tijd dus dat was geen optie. De van harte aangeboden proefrit durfden we niet aan te nemen want we voelden ons door de ontzettend open en hartelijke ontvangst best een beetje gegeneerd.

Eind jaren negentig werkte ik bij Autobusfabriek Bova als constructeur en kreeg daar een poosje versterking van Ingrid; de Ingrid die iedereen wel kent. Wat een gedreven Tatra-fan. We kletsten het nodige af en een deel van mijn in Prïbor verworven Tatra-snuisterijen bood ik haar graag aan. Weer een aantal jaren later werkte ik bij NedTrain Consulting en mijn maat Wouter bij Terberg Benschop. Was het toeval of voorzienigheid, maar daar werkte ook Ingrid in die tijd en via via bleef, ik zal niet zeggen het Tatra-vuur, maar wel een Tatra-waakvlam branden.

Nadat ik onverwacht met een "Tatra in de lage Landen" exemplaar verrast was kon ik de eerste beste gelegenheid om nog eens een Tatra in levende lijve te zien niet laten voorbijgaan en dat was op het Tsjechische Veteranen Treffen. Dit was een aardige ontnuchtering. Wat dichter bij de 603 van Jan Dekker gekomen voelde ik wel dat mijn aanvankelijke idee om een 603 als eventuele vervanger van de Volvo te rijden niet zo realistisch was. Ik zag Margreet - op wiens rijkwaliteiten overigens niets aan te merken is - toch niet op een regenachtige woensdagmorgen een kofferbak vol boodschappen halen bij de Nettorama of de kinderen naar de volleybaltraining brengen. Volgens (alweer)Ingrid was 's winters Tatra rijden kapitaalvernietiging dus dat plan kon geen doorgang vinden. Ik vertelde haar dat ik sowieso alleen een goede auto zou willen kopen want in restaureren had ik geen zin; ik had er geen geld en geen tijd voor. Zij raadde me toen aan eens ‘bij ons’ in Helvoirt te gaan kijken. Daar zou volgens de advertentie een geheel gerestaureerde auto staan om zo mee weg te rijden. Hij stond er mooi bij; de trotse, bijna voormalige, eigenaar ook.

Op 1 juni ben ik mijn auto gaan ophalen. Sindsdien is al een heleboel gebeurd aan deze geheel gerestaureerde auto, waarover wellicht een andere keer meer. Ik ben er in ieder geval heel blij mee. Inmiddels zit het eerste seizoen er reeds op en staat hij hoog en droog in de winterstalling. Hij kan haast niet wachten om weer naar buiten gereden te worden. Enneh; ik weet het, voor sommige leden is het slechts een 603, maar voor mij is ie top.